Oude plek, nieuwe dromen

Naober-journalist Mirjam Enzerink realiseerde in de afgelopen drie jaar een langgekoesterde droom. Samen met haar man en een bevriend stel bouwde ze een nieuw huis op een groene plek even buiten Lochem. Een terugblik op een bijzonder proces met oude en nieuwe naobers.

Al dertig jaar dromen mijn man Erwin en ik over ‘buiten wonen’. Op een plek waar je de zon ziet opkomen en ’s avonds weer ziet zakken achter de bosrand. Met een tuin die zo overloopt in de natuur. En een vijver waar de reeën ’s nachts komen drinken. Een echte droomplek dus, geïnspireerd door vakanties in ons geliefde Zweden. Een jaar of vijftien al waren we actief op zoek. Niet in Zweden, maar in de Achterhoek, waar we beiden geboren en getogen zijn. Maar we visten steeds achter het net. Zelfs de meest vervallen boerderijtjes pasten niet in ons budget. Of er waren 150 gegadigden voor ons.
Dus gooiden we balletjes op bij boeren waarvan we wisten dat ze nog iets wilden doen met de inmiddels afgeschafte ‘rood-voor-rood’ regeling; oude opstallen slopen en er een nieuw pand voor terugbouwen. Mét woonbestemming. Met het idee om dat huis dan deels zelf (budgetvriendelijk!) te gaan bouwen. Het hielp dat Erwin werkte bij een bedrijf dat asbest saneerde in oude boerenschuren. Tijdens inventarisaties hoorde hij nog wel eens wat. Zo kwam hij een jaar of zes geleden op een erf even buiten onze eigen gemeente, Lochem. De boerderij stond al ruim twintig jaar leeg. De nieuwe eigenaar gebruikte de gebouwen als opslag en boerde op de landerijen rondom. Het begon gelijk te kriebelen bij Erwin. Bij het afscheid durfde hij de vraag te stellen: “Als er ooit verkoopplannen zijn, willen jullie dan aan ons denken?”

LAND VAN STARING
In november 2020 kreeg Erwin een telefoontje. Of we nog interesse hadden in de boerderij. Ik kon me niet meer herinneren om welke boerderij het precies ging; we hadden er ondertussen nogal wat bekeken. Die avond, we vierden mijn verjaardag, zochten we via google maps de locatie op. Die kwam me wel héél bekend voor. Sinds de lockdown fietste ik veel ’s avonds.
Vooral in de driehoek Vorden, Almen, Lochem. Dwars door het land van Staring, zoals de streek wel wordt genoemd. Over naamgever A.C.W. Staring, de 18e-eeuwse dichter, maakte ik vroeger al eens een werkstuk. Wat bleek: de boerderij stond dichtbij het Staringkoepeltje, een monumentaal wit theehuisje aan rivier de Berkel. Het hoorde bij landhuis De Boekhorst, aan de overkant van de weg, ooit eigendom van de zoon van Staring. Tijdens mijn fietstochten had ik er vaak foto’s gemaakt omdat de zon hier zo mooi onder ging. Scrollend door de foto’s op mijn telefoon, vond ik een hele serie met als titel ‘Klein Dochteren’, het buurtschap waarin de boerderij stond. En op een aantal van die foto’s stond hij gewoon, in het oranje schijnsel van de ondergaande zon: De Bockhorst, zoals de boerderij bekend staat. We besloten dat het een bijzonder goed voorteken was.

Een verhaal over dromen, rampspoed en ellende en een nieuw begin op een droomplek! Lees het in het voorjaarsnummer 2024.

Tekst en fotografie: Mirjam Enzerink